بیت کوین اولین کریپتوکارنسی دنیاست. یک کریپتوکارنسی، دارایی دیجیتال و شبکه غیرمتمرکزی است که از رمزنگاری پیشرفته و دفتر کل توزیع شده استفاده می‌کند. فرق آن با پول‌ها و شبکه‌های دیگر این است که هیچ سازمان، بانک یا دولتی بر تراکنش‌های آن یا تولید واحدهای پولی جدید کنترلی ندارد.
در شبکه یک ارز دیجیتال، همه این حق را دارند که در تایید تراکنش‌های شبکه و کنترل آن شرکت کنند. در واقع بر خلاف سیستم بانکی و سیستم‌های مالی متمرکز که فقط چند نهاد خاص بر روی آن کنترل دارند، در سیستم یک ارز دیجیتال هیچ کس به تنهایی مالک شبکه نیست و هیچ به تنهایی نمی‌تواند کنترل شبکه را بدست بگیرد، بلکه هر کس که اکوسیستم وصل می‌شود، بخشی از آن خواهد بود.
کریپتوکارنسی‌ها را می‌توان به صورت مستقیم و بدون دخالت هرگونه واسطه‌ای در اینترنت به شخص دیگری ارسال کرد. یعنی برای ارسال ارزهای دیجیتال به یکدیگر نیازی به افتتاح حساب بانکی، استفاده از خدمات بانک‌ها یا هر سازمان واسطه دیگری نخواهید داشت.
محمد می‌تواند کریپتوکارنسی (مثل بیت کوین) بخرد و به راحتی برای برادر خود در ژاپن ارسال کند بدون این‌که نیاز باشد از بانک یا هرگونه سازمان واسطه‌ای کمک بگیرد.
همانطور که گفتیم، کریپتوکارنسی‌ها یا همان ارزهای دیجیتال از یک دفتر کل توزیع شده استفاده می‌کنند. دفتر کل توزیع شده‌ای که اغلب کرپیتوکارنسی‌ها روی آن کار می‌کنند، «بلاک چین» نام دارد. در ادامه با این مفاهیم بیشتر آشنا خواهید شد. در حال حاضر بیش از ۳,۰۰۰ کریپتوکارنسی مختلف با اهداف گوناگون وجود دارد اما مشهورترین‌ِ آن‌ها بیت کوین، اتریوم، ریپل و لایت کوین هستند.
با سیستم‌های متمرکز، ما همیشه در حال اعتماد کردن به اشخاص و سازمان‌های مختلف هستیم. وقتی که پول خود را در بانک پس‌انداز می‌کنیم، مجبور به اعتماد کردن به بانک هستیم. وقتی که فایلی را در فیس‌بوک منتشر می‌کنیم به فیس‌بوک اعتماد می‌کنیم که از اطلاعات ما حفاظت کند. کرپیتوکارنسی‌ها با بهره‌گیری از مفهوم تمرکززدایی، رمزنگاری و دفتر کل توزیع شده، به دنبال آن هستند که ما را از اعتماد بی‌نیاز کنند.